دکتر بومون مشاهده کرد که دیواره داخلی سنت مارتین حالتی مخملی دارد . مایعی روی آن را پوشانده و دارای چین خوردگی های فراوانی است . هرگاه بومون تکه های نان را از راه سوراخ معده سنت مارتین وارد آن می کرد ، مایع درون معده افزایش می یافت و بعد از مدتی اثری از نان دیده نمی شد.

دکتر بومون در حالت عصبانیت به سنت مارتین غذا می خوراند . او متوجه شده بود که در چنین حالتی گوارش یک ماده غذایی به خصوص ـ مثلاً گوشت ـ در مقایسه با حالت آرامش به دو برابر زمان نیاز دارد .

دکتر بومون مقداری از شیره ی معده سنت مارتین را به کمک لوله ای پلاستیکی خارج کرد . او به این ترتیب توانست خاصیت اسیدی شیره ی معده را کشف کند .

دکتر بومون از طریق خوراندن غذاهای متنوع به سنت مارتین ، تاثیر شیره ی معده را بر آنها بررسی کرد و به این نتیجه رسید که شیره ی معده بر روی همه ی غذا ها تاثیر یکسانی ندارد ؛ مثلاً زمان گوارش غذاهای پر چرب از غذاهای کم چرب طولانی تر است.

دکتر بومون متجاوز از ده سال آزمایش های زیادی را بر روی معده سنت مارتین انجام داد و تجربیات زیادی کسب کرد و به این ترتیب توانست از یک فرصت به دست آمده ، بیشترین استفاده را در جهت کشف نادانسته ها بکند .